Nuray Mert’ten veda yazısı: Artık siyaset yazmayacağım

Bir periyot terör örgütü PKK’nın “terör örgütü olmadığını” savunan, tıpkı vakitte dindar-muhafazakar kısma yönelik baskıları ağır biçimde eleştiren gazeteci muharrir Nuray Mert, kimi medya kurumlarında kendisine yönelik haksız yorumların yapılması nedeniyle, ülke gündemine dair bir daha rastgele bir yorumda bulunmama kararı aldığını açıkladı.

Medyascope’taki köşesinde Nuray Mert, Kuran-ı Kerim ayetiyle başladığı yazısında şu tabirlere yer verdi:

“VEDA EDİYORUM”

“Şüphesiz insan çok bilgisiz ve zalimdir” (Kur’an, 50/72)

Yıllar evvel, Fazilet Partisi’nin kapatılma kararı üzerine “Utanıyorum” başlıklı bir yazı (Radikal, 26 Haziran 2001) yazmıştım. Bu ülkede “ana muhalafet partisi kapatılırken, başörtülü bayanlar ‘suçlu’ muamelesi görürken özgürce dolaşmaktan utanıyorum” demiştim. O kapatılan partinin devamı olanlar iktidara geldi, ülkeyi 23 yıldır yönetiyor. 2010 yılında, bu defa “Korkuyorum” başlıklı bir yazı yazmıştım. Artık de korkuyorum, asıl bu defa korkuyorum, hem de çok korkuyorum. Hem kendi adıma, hem ülkem ismine korkuyorum.

DIŞLANDIĞIMDA KİMSE TAKVİYE OLMADI

“Dertler paylaşılırsa azalır” başlıklı bir yazımda, şimdiye kadar başıma gelenlerin bir kısmını birinci defa paylaşma muhtaçlığı duyduğumu yazmıştım. Benim partim, cemaatim, toplumsal medya hesabım, takipçilerim yok. Üstelik, niyetlerim hiçbir kısımdan insanın hoşlanacağı çeşitten değil. Tam da bu nedenle, laik kesitin hoşlanmadığı özgürlükleri savunduğum devir akademik hayattan dışlandığımda kimse dayanak olmadı. Sonra iktidarın baskısı ile ana medyadan dışlandığımda beş müellif dışında, kimse ses çıkarmadı. Kimileri görüşlerime katılmadığı için, sonra baş muhalif kesilen kimileri ise, o vakit işlerini kaybetme kaygısıyla söz özgürlüğü ismine tek söz etmedi. Cumhuriyet gazetesinden atıldığımda, gazetenin görüşlerine uzak kimi demokrat arkadaşlar bile, Darwin teorisine inanmadığım için atılmayı hak ettiğimi yüzüme söylediler. Bu durum büyük bir yalnızlık demek, daima bu yalnızlığın, ezberler dışında kalmanın katlanılması gereken bir bedeli olduğunu düşündüm. Lakin, bu yalnızlık artık tehlikeli hale gelmeye, boşunalık duygusu ağır basmaya başladı.

“BU ÜLKENİN YETERLİLİĞİ İSMİNE YAZDIM”

Şimdi son dönemece gelmiş durumdayım. Mart ayı başında, Ramazan’ın birinci günü, Akit TV’de bir programa davetliydim. Eşin dostun ikazlarına kulak asmadım, hangi mecra olursa olsun ayırt etmemek gerektiğini düşündüm, programa katıldım. Program boyunca ısrarla Kürt problemi ile ilgili görüşlerim, vaktinde başıma iş açan eski imgeler, çarpıtılmış bahisler gündeme geldi. Bir kere daha tüm samimiyetimle görüşlerimi izah etmeye çalıştım. Bundan hiç rahatsızlık duymadım. Ne büyük bir gaflet!

İşaret fişeği miydi, uğursuz bir alamet mi bilmiyorum fakat sonraki gün de, Oda TV denilen mecra, bu programın reaksiyon toplayacak kısımlarını kapsayan bir haberini yapmış. Biri İslamcı, biri ulusalcı, birbirinden uzak üzere bilinen iki mecra, bilerek yahut bilmeyerek beni amaç haline getirebilecek noktada buluşmuş. Hakikaten, iki buçuk hafta sonra hakkımda 2014 yılında, bir bayan gazeteciler ziyareti çerçevesinde, Suriye’nin Kürt bölgesinde çekilmiş bir fotoğrafa dayanarak “silahlı örgüt üyeliği” ithamı ile ağır ceza davası açıldığı bildirisini aldım. Nasıl bir iştir, anlamak güç. Kim benim değil silahlı, her hangi bir örgüt üyesi olabileceğime önemli ciddi inanır akıl yürütmek mümkün değil.

Bu vakit zarfında, eşim dostum, tekrar beni kabahatli buldu, neden Akit TV’nin programına çıktım, vaktinde başıma onca iş açan bu hususlara, sorulara muhatap olmanın yolunu açtım. Bu tıp yayınlar, olayları köpürtme aracı değil miydi? Ne diyeyim, onlar da haklı. Nasıl bir ülkede yaşadığımın farkında değil miyim, değilsem olmam gerekmez mi? Gerekir gerekmesine de ben daima bu niyetle hareket etmeyi reddetmiş biriyim. Saklanacak, gizlenecek bir şeyim yok, ne söylüyorsam bu ülkenin yeterliliği ismine yazdım, çizdim, söyledim diye düşündüm. Bir diğer gaflet!

“İNANDIĞIM PAHALARA UYGUN OLANI YAPTIM”

Sadece benim değil, bu ülkeye dair fikir yürüten kimsenin ziyan vermek emeli taşımadığı düşünürüm. Pekala, bir ülkeye ziyan veren kanılar yok mudur? Bence vardır, bir fikrin fanatiği olmak bunlardan biridir, zira fanatik görüşler, tıpkı ülkede yaşayan insanları birbirine düşman eder. Birebir ülkede yaşayan beşerler ortasında düşmanlıktan daha tehlikeli bir şey olabilir mi?

Hiç milliyetçi değilim fakat insanın ülkesini sevmesi, sakınması için milliyetçi olması gerekmiyor. Doğrusu, ben tam bilakis milliyetçiliğin, ülkesini sevmenin ötesinde, toplumda düşmanlık yaratan bir ideoloji olduğunu düşünürüm. Hakikaten, şimdilerde milliyetçilik ismine, kendini bu ülkenin “gerçek sahibi” ilan edenler, mevcut iktidara muhalefet eden herkesi “düşman” bellemiş vaziyette. Aklı başında, sorumluluk sahibi herkesin itidal daveti yapması gerekirken, iktidar etrafında pek çokları kalemini sivriltip, ateşe körükle gidiyor. “İç düşman” tarifi yapıyor, “İsrail ajanlığı”, “beşinci kol” ithamları havada dolaşıyor. Başörtüsünü düşman belleyerek yapılan haksızlıklar bir yana, demokrat geçinenlerin dahi “kamu hayatında dini sembol olmaz” formundaki niyetlerine karşı çıkmış biriyim. “Bir vakitler mazlum olanlar nasıl zalim olabilir?” diye de sormuyorum. Pekâlâ olabilir, işin ucunda para, mevki üzere çıkarlar varsa olabilir, oluyor. İntikam duygusu varsa olabilir, oluyor. Başka taraftan, öteki başta olanların, “Aldandınız, sizi kandırdılar, siz onları savundunuz sonuç bu türlü oldu” laflarına da hiç mi hiç kulak asmam. “Herkes kendi ahlakına uygun olanı yapar” diye düşünürüm, ben de kendi ahlak anlayışıma, inandığım bedellere uygun olanı yaptım, değil pişman olmak, bir saniye bile zıddını düşünmedim, düşünmem.

“KENDİM VE ÜLKEM ADIMA KORKUYORUM”

Yurtdışında yaşama hasreti duyanlara şaşarım. İmkân olduğu halde, hiç yurtdışında yaşamayı düşünmedim. Ona da pişman değilim. Yalnızca, kendi adıma da ülkem ismine da artık korkuyorum. Kendi adıma, soluğu cezaevinde alırsam kedilerime kim bakar diye korkuyorum. “Torun” saydığım, yeğenimin küçük kızından farklı kalırım diye korkuyorum. Geçirdiğim ölümcül hastalığın izleri, sıhhat durumum, yaşım prestijiyle tahammülüm, mecalim bitmek üzere diye korkuyorum. Ülkem ismine, bir karanlık tünelde nereye gittiğimiz meçhul hale geldiği için korkuyorum. O küçük kız için korkuyorum. Gocunulacak yanı yok, insan korkan bir varlıktır.

“SİYASİ YORUM YAZMAYACAĞIM”

Sonuçta bu nedenle ve başıma açılan son davada sonuç ne olursa olsun, daima bir vatandaşlık vazifesi olarak gördüğüm ülkeme ait siyasi yorum yazısı yazmaya, görüş bildirmeye son verme kararı aldım.