Avrupalı Keldaniler, Cudi eteklerindeki köylerine geri dönüyor
Bir vakitler Keldani (Katolik Süryani) nüfusun yaşadığı, Şırnak’ın Silopi ilçesine bağlı Aksu köyü, yaklaşık 35 yıl evvel güvenlik tasaları nedeniyle boşaltılmış, köy sakinleri Türkiye’nin farklı kentlerine ve Avrupa ülkelerine dağılmıştı. O göç yolcularından biri de 70 yaşındaki Petrus Karatay’dı.
Önce İstanbul’a göç eden Karatay, akabinde Fransa’ya yerleşerek altı çocuğuyla yeni bir hayat kurdu. Fakat yıllar geçse de doğup büyüdüğü topraklara olan hasreti hiç dinmedi. Cudi Dağı’nın eteklerinde kalan o sessiz köy, Karatay’ın kalbinde daima yaşayan bir hatıra olarak kaldı.
AVRUPA’DAN CUDİ’YE DÖNÜŞ
Bölgede sağlanan güvenlik ve huzur ortamının ardından, İçişleri Bakanlığı tarafından başlatılan “Köye Dönüş ve Rehabilitasyon Projesi” Karatay için bir umut kapısı oldu. 2009 yılında başvurusunu yaptı, 2011’de ise valizini bu kere memleketine dönüş için hazırladı.
Köyün yaklaşık bir kilometre ilerisinde, ailesiyle birlikte yaşayacağı 3 katlı bir konut inşa etti. Yalnızca kendi yuvasını değil, köyün çehresini de tekrar kurmaya koyuldu. Yol, su ve elektrik üzere temel altyapı hizmetlerinin köye gelmesi için büyük gayret harcadı. Tabiata olan sevdasını da toprağa dökerek, köy ve etrafına tam 7 bin fidan dikti. Ortalarında fıstık, ceviz, zeytin, üzüm, badem, kayısı ve erik ağaçları bulunan bu yeşil örtü, Karatay’ın köye nefes verdiği birinci adımlardan biriydi.
“BU KÖYÜ YAŞATMAK, MİSYONUM OLDU”
Karatay sırf kendi köyüne dönmekle kalmadı, Avrupa’daki öteki Keldanilere de ilham verdi. Onun teşebbüsüyle 7 aile köylerine dönerek konut inşa etmeye başladı, 5 aile ise dönüş kararı aldı. Karatay bu süreci şöyle anlatıyor:
Avrupa’da ne gördüysem, ne öğrendiysem bu toprağa taşımaya çalıştım. 2009’dan bu yana gece gündüz uğraştım. Konutumu yaptım, altyapıyı kurdum, etraf düzenlemesini tamamladım. Bu köyü yine kurmak benim için bir vazife oldu.
Köyde sırf meyve ağaçları değil, kültür de yeşeriyor. Karatay, geçmişte burada üretilen ve klasik kıyafetlerde kullanılan şal şepik kumaşının üretimi için bir atölye kurmayı planlıyor. Ayrıyeten köye bir kilise kazandırmak için de hazırlıklara başlamış.
Köydeki toprağın rahmetinden bahseden Karatay, turunçgiller dışında neredeyse her türlü meyvenin yetiştiğini, kendilerine yetecek kadar zerzevat ve meyve ürettiklerini, arıcılık ve hayvancılığın da yapılabildiğini tabir ediyor.
“ÖMRÜM BURADA SON BULSUN İSTİYORUM”
Ocak, şubat ve mart ayları dışında yılın 9 ayını köyde geçiren Karatay, artık köy hayatını kent hayatına tercih ettiğini vurguluyor:
İstanbul’da da Paris’te de yaşadım lakin köy hayatının huzurunu hiçbir yerde bulamadım. Yaşım ilerlediği için çalışamıyorum lakin emekçilerle birlikte üretime devam ediyorum. Köyümüzü ziyarete gelen herkes hayran kalıyor. Bu köyü yaşatmak için elimden ne geliyorsa yapacağım.
En büyük hayalinin köyü külliyen ayağa kaldırmak olduğunu söyleyen Karatay, kelamlarını şöyle noktalıyor:
Köyü baştan sona inşa edeyim, öylece gözüm açık gitmesin. Elimden gelse Cudi’nin tepesine kadar meyve ağaçları dikerim. Bu topraklara fidan dikmeye, hayat vermeye devam edeceğim.
