Bir hayalin peşinde: Duran ailesinin ata topraklarına uzanan yolculuğu

Türkiye’den yola çıkan çift, yaklaşık iki buçuk ay süren rotada 16 bin kilometre yol yaptı. Geçtikleri coğrafyalar ortasında Türkiye, Gürcistan, Azerbaycan, Kazakistan ve Kırgızistan vardı. Seyahatleri sırasında sadece yerler değil, hisler da değişti; aidiyet tekrar tanımlandı.

“GÖÇEBE” OTOBÜSLE BOZKIRA YOLCULUK

Duran çifti, geçen yıl Kazakistan’ın Astana kentinde düzenlenen 5. Dünya Göçebe Oyunları’na da otobüsleriyle katıldı. “Oralarnereler” isimli toplumsal medya hesaplarından bu seyahatlerini belgeleyen çift, Azerbaycan hududundaki 5 yıldır sivil geçişe kapalı kapının açılmasını, Türkiye Dışişleri Bakanlığı ve Dünya Etnospor Birliği’nin takviyesiyle mümkün kıldı.

Yolculuk boyunca Anadolu Ajansı Foto Muhabiri Muhammed Enes Yıldırım da onlara eşlik ederek bu özel anları belgeledi.

“NEŞER ERTAŞ DİNLEYEREK SESSİZLİĞE YOLCULUK”

Burak Duran, bu seyahatin bir hayalin gerçeğe dönüşmesi olduğunu söyledi. Kazakistan’daki bozkırları “çöl” olarak adlandıranlara karşılık, kendisinin bu coğrafyayı “bozkır” olarak hissettiğini belirtti:

Neşet Ertaş’ın türküleri eşliğinde saatlerce süren sessizliklerde derin niyetlere daldık. O uçsuz bucaksız bozkırda, yol boyunca sık sık mezarlıklara rastlamak, beşere doğumu da mevti de düşündürüyor.

Yolculuk boyunca kaygı duymadıklarını vurgulayan Duran, asıl uğraşın içsel olduğunu tabir etti:

“Bizim cetlerimiz at sırtında nerelere gitmiş. Biz tekerlek üzerinde gidiyoruz, çok mu? Asıl kaygımızı karavana taşınarak yendik.”

“BU YALNIZCA BİR SEYAHAT DEĞİL, KİMLİK ARAYIŞIYDI”

İdil Duran için bu seyahat, kendi köklerine yapılan manevi bir dönüş manası taşıyordu. Annesinin ailesi 1954’te Kırgızistan’dan Türkiye’ye göç etmişti; babası ise Tatar kökenliydi.

“Bu bir tatil değil, bir kimlik yolculuğuydu” diyen Duran, farklı ülkelerde yaşasak da Türklerin özde bir olduğunu vurguladı.

Kazakistan’da karşılandıkları sıcak ilgiye ise hayran kaldıklarını anlattı:

Geçtiğimiz her kentte üzerimize şekerler atıldı. Deve sütü, kımız, at eti ikram edildi. Dombra çalarken teyzelerin sevinci görülmeye bedeldi. Yol kenarında bile kutlandık. Sayısını hatırlamıyoruz bile.

Karavanlarının Kazakistan’da arızalanması sırasında, yalnızca Türk oldukları için yardım gördüklerini belirten İdil Duran, bu anın kendileri için sembolik bir mana taşıdığını söyledi:

Bize yardım edenler ne bizdik ne projemizi biliyordu. Yalnızca Türk olduğumuz için yardım ettiler. O an anladık ki bu seyahat yalnızca bizim değil, bizi izleyen herkesin ve bütün Türk dünyasınındı.

TÜRBESİNDEN DAĞ TEPESİNE: HİS DOLU ANLAR

Burak Duran, Türkistan’daki Hoca Ahmet Yesevi Türbesi’ni birinci sefer ziyaret ettiklerinde derinden etkilendiklerini anlattı. Bilhassa Yesevi’nin inzivaya çekildiği isli, bir buçuk metrekarelik alanın, mistik bir tecrübe yaşattığını lisana getirdi.

Yolculuk, yalnızca geçmişe değil, yüksek tepelere de uzandı. İlah Dağları’nın eteklerinde, 4 bin metre rakıma kadar atlarla tırmanan çift, burada klâsik bir “boz üy” (keçe çadır) kurup yöresel yemekler pişirdi.

İdil Duran’ın büyük dedesi, Kırgızistan’da halk ortasında tanınan bir kahramandı. Emelleri onun köyünü görmekti. Fakat devlet, karavanı dağ yollarına sokmalarına müsaade vermedi. Çift ise hayalinden vazgeçmeyerek bir taksiyle 860 kilometre yol yaptı.

“Uçurum kenarlarında virajlı yolları geçerek o köye ulaştık. Akrabalarla sarıldık, ağlaştık. O an, toplumsal medyada bizi izleyen herkesle ortak bir duygudaştık. ‘Biz gidemedik, siz bizim için gittiniz’ diyenler oldu. Binlerce bildiri aldık” dedi İdil Duran.

Duran çiftinin seyahati bir karavandan fazlasıydı. Bu, kültürün, aidiyetin, kökün ve kardeşliğin izinde bir hatırlama ve hatırlatma seyahatiydi.